پاکستان در صدد ترور انتخابات در افغانستان

با شکست مفتضحانۀ طالبان در به چالش کشانیدن انتخابات شانزدهم حمل سال روان، اینک و در آستانۀ دور دوم انتخابات، پاکستان خود دست به کار شده و وارد میدان شده است.

بر مبنای گزارش های موثق به نقل از مقام های محلی در ولایت کنر، در جریان یک هفته بیش از یک هزار موشک به مناطق مسکونی این ولایت پرتاب گردیده که از اثر آن، دستکم شش نفر شهید و سی و هشت تن دیگر زخمی گردیده اند. درهمین حال مقام ها از تخریب ده ها خانه مسکونی خبر داده و می افزایند که بیش از سه صد خانواده مجبور به ترک منازل شان شده اند.

درهمین حال و در واکنش به این جنگ تمام عیاری که از سوی نظامیان پاکستانی شروع شده، شورای امنیت ملی افغانستان، پاکستان را متهم به اخلال انتخابات بیست و چهارم جوزا متهم و به شدت محکوم کرده است.

شورای امنیت ملی افغانستان در نشست روز یکشنبۀ خود در کابل فیصله نمود تا با فرستادن یاد داشت هایی مبنی بر نگرانی شدید افغانستان به حکومت پاکستان فرستاده شود.

از جانب دیگر شورای امنیت ملی کشور، سکوت و عدم واکنش امریکا در برابر تجاوزهای پاکستان را خلاف مفاد سند همکاری های درازمدت استراتیژیک میان دو کشور ارزیابی نموده و از آن به شدت انتقاد کرد.

در عین حال بسم الله محمدی وزیر دفاع ملی روز شنبه با حضور در مجلس نمایندگان، ضمن آنکه از پاکستان به عنوان دشمن یاد نمود تاکید کرد که رییس جمهور فرمان آماده باش عمومی برای تمام نیروهای امنیتی کشور را صادر نموده است.

با نظر داشت اینهمه می توان به این نتیجه رسید که جسارت پاکستان در تهاجم آشکار به افغانستان و نقض حریم هوایی و عبور از خطوط قرمزی که باید ارج گذاشته شود، محصول دو مساله است.

نخست اینکه دولت افغانستان در سیزده سال گذشته تحت زعامت حامدکرزی رییس جمهوری افغانستان، که می بایست با استفاده از حضور و توجه و حمایت جامعه جهانی افغانستان را برای دوصدسال دیگر در برابر همسایگان حریص و آزمند خود بیمه می نمود، نه تنها موفق به چنین کاری نشد که با اظهارات مضحک و اعمال متضاد و متناقض خود، طلایی ترین فرصت ها را از مردم افغانستان گرفت و در حقیقت همین یک جفا کافی است که به عنوان رییس جمهور در حق این مردم انجام داد.

آقای کرزی می توانست افغانستان را به جایگاهی برساند که نمونه و الگوی قوت و سلامت و اقتدار در منطقه باشد اما هیهات که چنین نشد و برعکس؛ ادارۀ فاسد ، مریض ، کشوری ویران و غرق در بحران، جامعۀ فقیر و فلاکت زده را از خود بر جا گذاشت و بدون هیچ تردیدی که همین نابسامانی ها و بی کفایتی ها و سلیقه گرایی های شخصی جناب جلالتمئاب ایشان و حلقات مافیایی اطراف شان، سبب شد تا دید کشورهای همسایه و به ویژه پاکستان در مورد افغانستان همیشه اشغالگرانه باشد و همواره در صدد امتیازگیری و باج گیری باشند و هر زمانی که دل شان بخواهد و منفعت شان ایجاب کند با استفاده از بمب های زنده انتحاری امنیت را برهم زده و هیچ کسی در هیچ کجایی از این کشور احساس امنیت و آرامش نکند.

اما دومین مساله؛ سیاست همیشه کجدار و مریض نظامیان و سازمان های جاسوسی پاکستان در برابر افغانستان است که به جای اینکه در صدد کمک و یاری به همسایه مجروح و درد کشیدۀ خود باشند، در تلاش وارد کردن ضربه های مهلکی استند تا این پیکر نحیف را بیشتر از پیش نقش بر زمین سازند.

مقام های پاکستانی بر خلاف دولتمردان افغان، با برنامه های درازمدت و سازمان یافته پیش رفته و هر گامی که می گذارند باید همسو با انفجار و انتحار و رعب و وحشت باشد که متاسفانه در این راستا به حد بالایی موفق هم شده اند.

آنان از یکسو با در پیش گرفتن دیپلوماسی قوی در سطح منطقه و جهان، خود را قربانی تروریزم معرفی کردند و قابل ترحم؛ از جانب دیگر به شدت کوشیدند تا از خشم افراط گرایان مذهبی که ناخواسته در دام سازمان های مخوف استخباراتی پاکستان و جهان افتیده اند، در راستای رسیدن به مقاصد و اغراض شوم و شیطانی شان استفاده نمایند.

اینک که افغانستان در آستانۀ انتخابات دور دوم ریاست جمهوری قرار دارد و تیم اصلاحات و همگرایی که برخواسته از متن میلیونی جامعه است و تشنه اصلاحات و اقتدار و حاکمیت قانون، جنرالان نظامی پاکستان به هیچ گونه ای تحمل نخواهند کرد که شاهد ایجاد اداره مقتدری باشند که پاکستان را نه به عنوان بادار که تنها به عنوان یک همسایه و یک دوست بشناسد.

اینان که از بدو پیدایش تا اکنون، با فرهنگ توطئه و ترور رشد کرده و نمو یافته اند، می خواهند با حمله و تجاوز فضا را به گونه ای بسازند که مردم را یارای رفتن به پای صندوق های رای نباشد و اینان با استفاده از همین شرایط و با استفاده از تقلب های سازمان یافته عمال شان در سراسر افغانستان، مجموعه دیگری از حلقه به گوشان و بلی گویان را روانه ارگ سازند و آنگاه به خاطر آرام گام های بعدی و برنامه های درازمدت شان را عملی سازند و در نهایت ، افغانستان دهلیز امنی گردد برای جاسوسان و ماجراجویان پاکستانی و مسکنی مطمین برای ترورستانی که صلح و امنیت جهانی را به مخاطره افگنند.

آری؛ مردم افغانستان تاوان سهل انگاری ها و بی کفایتی ها و بی تفاوتی های تیم بر سر قدرت را پس می دهند. تیمی که ایکاش هرگز بر سر کار نمی آمد و شاید افغانستان وضعیتی متفاوت می داشت و مردم زندگی ای عاری از ترس و تهدید و ترور.

می توان به عنوان واپسین سخن این مساله گفت که تنها مردم افغانستان هستند که با استفاده از شهامت و ایثار و خودگذری شان، توان جلوگیری از تجاوزگران سیاه را داشته باشند و گرنه اگر همین نظام باشد و همین ناظم؛ حال 

مردم خراب خواهد شد.