رییس جمهور آینده و دشمنانش 

دیروز در یک حمله انتحاری به کاروان انتخاباتی عبدالله عبدالله، موتر حامل او منهدم شد؛ اما به خود او آسیبی نرسید.

این انفجار حوالی ظهر روز جمعه در کابل اتفاق افتاد.

وزارت امور داخله در خبرنامه‌ای گفت که رویداد زمانی اتفاق افتاد که یک حمله کننده انتحاری خود را در مسیر موتر حامل عبدالله عبدالله منفجر کرد.

دست کم شش غیرنظامی در این رویداد کشته و ۲۲ تن دیگر زخمی شدند.

آقای عبدالله لحظاتی پس از این رویداد در تلویزیون‌ محلی ظاهر شد و گفت که چند تن از محافظانش زخمی شده‌اند. او گفت که چنین حملاتی مانع ادامه پیکارهای انتخاباتی گروه انتخاباتی اش نخواهد شد.

حامد کرزی رئیس جمهور نیز این حمله را با الفاظ شدید محکوم کرد.

اشرف غنی احمدزی رقیب انتخاباتی آقای عبدالله در دور دوم اولین نفری بود که حمله به جان آقای عبدالله را محکوم کرد.

هم کرزی، هم اشرف غنی و هم وزارت داخله گفته اند که حمله به جان آقای عبدالله کار دشمنان افغانستان بوده است.

ناظران هم می گویند که در این شکی نیست که این حمله در درجه اول کار «دشمنان افغانستان» بوده است؛ همان هایی که منافع شان را با برگزاری انتخابات، استقرار دموکراسی، روی کار آمدن یک دولت مقتدر، مردمی و مشروع و شکل گیری ثبات و آرامش و توسعه اقتصادی در افغانستان در خطر می بینند و در صدد اند؛ تا با ایجاد رعب و وحشت و خشونت و خون ریزی و ترور و بمب گذاری و مرگ آفرینی، فضای پیش از انتخابات را ناامن کنند و زمینه ساز بروز بحران و ناامنی و هرج و مرج و بی ثباتی شوند؛ تا به این ترتیب به اهداف شان دست یابند. با این حال، این حمله،‌ مشخصا کار دشمنان آقای عبدالله و راه و آرمان و بستر سیاسی، اجتماعی و فرهنگی ای که او از آن برخاسته نیز بود.

این حمله نشان داد که ریاست جمهوری آقای عبدالله نیازمند هزینه های سنگین و بزرگی است. او دشمنانی خطرناک و جدی در کمین دارد و برای رییس جمهور شدن، نیازمند یک دوره طولانی ستیز و مقابله با عناصری است که از اساس با او و خاستگاه سیاسی، اجتماعی و فرهنگی اش مشکل دارند.

پاکستان یکی از نیرومندترین و جدی ترین دشمنان و مخالفان ریاست جمهوری آقای عبدالله و هر عبدالله نوعی دیگر است.

منظور از عبدالله نوعی کسانی است که همسو و همسنگر آقای عبدالله اند و در پی تشکیل حاکمیتی اند که در آن نه اراده پاکستان و نه هیچ کشور تروریست پرور دیگری دخالت داشته باشد.

چرا این حمله را به پاکستان نسبت می دهیم؟

ممکن است کسی که خود را در مسیر کاروان انتخاباتی آقای عبدالله منفجر کرد شناسنامه پاکستانی نداشته باشد؛ اما در منطقه ای که افغانستان در آن قرار دارد این تنها پاکستان است که توان تربیت نسلی از انتحاری های مخوف را دارد که در صورت لزوم، آنها را با کلید یکی از کلبه های بهشت، راهی سرزمین مرگ می کند.

آقای عبدالله فرزند نسلی از مجاهدینی است که از قدیم الایام با سلطه تروریزم پاکستانی در افغانستان مشکل داشته است. تروریزم پاکستانی نیز ضربات سخت و کمرشکنی از هم نسلان مجاهد داکتر عبدالله خورده و با وجود این، نمی تواند به او به مثابه بخت اول انتخابات ۲۴ جوزا نگاه کند یا تلخ تر از آن، شاهد روزی باشد که داکتر عبدالله قدرت را از رییس جمهور کرزی تحویل می گیرد و برای پنج سال آینده بر سریر ریاست جمهوری تکیه می زند. این بدترین و تکان دهنده ترین کابوسی است که تروریست ها و باداران و بنیانگذاران آنها می توانند ببینند.

ریاست جمهوری داکتر عبدالله، شکست مرگباری برای پاکستان و عوامل تروریست آن کشور در افغانستان خواهد بود؛ به همین دلیل، حمله دیروز، تلاشی پیشگیرانه برای مقابله با این کابوس ترسناک بود.

آقای عبدالله از حمله دیروز جان به سلامت برد؛ اگرچه تعدادی از هموطنان عزیز مان در آن قربانی شدند و به ابدیت پیوستند؛ اما این نه پایان ماجرا که تکانه و تلنگری جدی به رییس جمهور آینده بود؛ تا بداند که دشمن در کمین است و از هیچ تلاشی برای هدف قرار دادن رییس جمهور آینده، حذر و پرهیز نخواهد کرد.

او همچنین باید بداند که برای مقابله یا معامله با دشمنان قدرتمندش، راه سخت و دشواری در پیش دارد. عبدالله بدون شک کرزی نیست و نمی تواند باشد. رای دهندگان او هم انتظار دارند او به تروریست هایی که در کمین جان او هستند، به چشم «برادران ناراضی» نگاه نکند؛ زیرا مردم می خواهند او با آقای کرزی فرق داشته باشد.

آقای عبدالله از هم اکنون باید به دنبال طرح و تدوین یک استراتژی و راهبرد شفاف، مشخص و دوگزینه ای جنگ و صلح باشد و در همان ۱۰۰ روز نخست ریاست جمهوری، آن را فراراه مخالفانش قرار دهد؛ تا از دو گزینه جنگ یا صلح، کدامیک را برمی گزینند و او نیز مسئول است؛ تا براساس پاسخ مخالفانش با آنها وارد مقابله یا معامله ای جدی و قاطع شود. 

رویکرد منفعلانه آقای کرزی و شورای صلح اش دیگر نمی تواند قابل ادامه باشد. این رویکرد، در شأن ملت بزرگ افغانستان و مورد انتظار رای دهندگان عبدالله نیست. مردم صلح می خواهند؛ اما صلحی مقتدرانه و از موضع عزت و قدرت؛ نه خفت و ذلت.

نرگس اعتماد- خبرگزاری جمهور